16 stycznia senacka Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji rozpatrzyła petycję w sprawie podjęcia inicjatywy ustawodawczej dotyczącej zmiany ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej. Celem nowelizacji miałoby być doprecyzowanie możliwości rezygnacji z umów ubezpieczenia z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. W głosowaniu senatorowie opowiedzieli się za podjęciem prac nad uregulowaniem tej kwestii.

We wspomnianej na wstępie petycji anonimowa osoba fizyczna zwróciła się do Komisji o podjęcie działań na rzecz zwiększenia ochrony konsumentów – posiadaczy polis z UFK. Autor wystąpienia podnosił, że „uefki” były „toksycznym instrumentem finansowym”, a ich nabywcy zostali skuszeni do zawarcia umów „na skutek nieuczciwych praktyk podejmowanych przez towarzystwa ubezpieczeniowe oraz (…) pracowników banków”. Stwierdził również, że ubezpieczeni mogą stracić większość z 50 mld zł ulokowanych w „uefkach”, ponieważ całe ryzyko w tych umowach zostało przerzucone na nabywcę, a „stosowane przez towarzystwa zapisy stanowią w tym zakresie niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385 kc”. W petycji znalazły się również zarzuty pod adresem Komisji Nadzoru Finansowego, oskarżonej o brak reakcji na działalność ubezpieczycieli i banków mimo świadomości, że polisy z UFK „nie są żadnym produktem ubezpieczeniowym ale produktem inwestycyjnym, w którym całość ryzyka ponosi jego nabywca z możliwością utraty całości oszczędności powierzonej instytucji finansowej”. Autor petycji ocenił także, że porozumienia zawarte przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów pozwoliły zakładom na pobieranie opłat likwidacyjnych, które, w jego ocenie, choć zmniejszone, to nadal mają charakter niedozwolonego postanowienia umownego.

Jako argumentu do wprowadzenia zmian użyto także wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie (sygn. akt 1453/13), w którym uznano polisy z UFK za nieważne ze względu na „konstrukcję oszukańczą w niewiarygodnym stopniu”. Zdaniem autora wystąpienia, sytuacji posiadaczy „uefek” nie poprawiła też ustawa z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (UOD), gdyż objęła ona jedynie te osoby, które zawarły umowy po wejściu w życie nowych przepisów.

Spośród instytucji rynkowych poproszonych o wyrażenie opinii ws. petycji głos zabrała m.in. KNF. Komisja zwróciła uwagę, że szereg już obowiązujących aktów prawnych (PRIIP) oraz planowanych regulacji (ustawa o dystrybucji ubezpieczeń, prace w ramach Zespołu do walki z patologią „polisolokat” przy Ministerstwie Sprawiedliwości) w istotny sposób zwiększył ochronę klientów. Z kolei zidentyfikowane w przeszłości nieprawidłowości dotyczą polis już nieoferowanych przez zakłady. Nadzór podkreślił, że w indywidualnych przypadkach, takich jak np. oferowanie „uefek” emerytom, konieczne są bezpośrednie ustalenia pomiędzy ubezpieczonymi a ubezpieczycielami. Natomiast w razie braku porozumienia istnieje możliwość skorzystania z pomocy sądów. Podobne stanowisko zajęła Polska Izba Ubezpieczeń. PIU przypomniała też, że wyrok SO, który przytoczono w petycji, miał charakter indywidualny, a nie generalny (odnosił się do jednej z polis z UFK a nie do wszystkich). Potrzebę wprowadzenia zmian w regulacjach zauważył natomiast Rzecznik Finansowy. W swoim stanowisku RzF zaproponował m.in., aby do UOD wprowadzono przepis nakładający na zakłady obowiązek przeznaczania określonego ustawowo minimum  części składki na pokrycie ochrony ubezpieczeniowej. Rzecznik chciałby też stworzenia ogólnej definicji ubezpieczenia grupowego oraz rozważenia zmian w art. 26 w/w ustawy, odnoszących się do prawa do odstąpienia od umowy.