Gdy w marcu Sąd Najwyższy podjął uchwały dopuszczające możliwość przyznania zadośćuczynienia bliskim osoby ciężko poszkodowanej w wypadku, stało się jasne, że konsekwencje tych rozstrzygnięć na długo zagoszczą w głównym nurcie ubezpieczeniowych debat. Jak dotąd wymiana poglądów koncentrowała się na takich zagadnieniach jak wpływ decyzji SN na ceny OC ppm. oraz potencjalna regulacja zadośćuczynień. W minionym tygodniu w dyskusji pojawił się kolejny element: regulacja firm odszkodowawczych.

Rolę katalizatora debaty na ostatni z tematów odegrało seminaryjne posiedzenie senackiej Komisji Budżetu i Finansów Publicznych, w trakcie którego jego uczestnicy dyskutowali nad potrzebą interwencji prawnej w funkcjonowanie w/w rynku. Głosy, jakie padły w trakcie obrad, pozwalają przypuszczać, że na poziomie instytucji państwowych jest zgoda co do konieczności przyjęcia takich regulacji. Wiele wskazuje jednak na to, że będą one miały dość ograniczony charakter.

Sprawa jest już przesądzona?

O ile kwestia regulacji sektora odszkodowawczego wciąż pozostaje pod dużym znakiem zapytania (mimo przesłanek przemawiających za jej wprowadzeniem), to w przypadku zadośćuczynień możemy już spokojnie przyjąć, że dojdzie do interwencji prawodawcy. Za takim rozwojem wypadków przemawiają nie tylko słowa, jakie padły z ust przedstawiciela Ministerstwa Sprawiedliwości podczas spotkania w Senacie (MS pracuje nad takimi przepisami) czy deklaracje reprezentantów innych instytucji administracji publicznej, ale też wypowiedzi uczestników ubiegłotygodniowej wspólnej konferencji Rzecznika Finansowego i Rzecznika Praw Pacjenta. Na ich podstawie można wysnuć wniosek, że panuje konsensus co do konieczności regulacji zadośćuczynień, a spór dotyczy jedynie formy, jaką miałaby ona przyjąć.